''Ik vind dat ze niet in die boom mogen klimmen'', zegt mijn collega tegen mij... Er ontstaat een mooi gesprek met een bijzondere wending.
Jarenlang werkte ik in de kinderopvang, variërend van de leeftijd 0 tot en met 13 jaar. De laatste jaren combineerde ik de peuteropvang met de, BSO, de buitenschoolse opvang. Het leuke aan deze baan vond ik dat ik de kinderen op de BSO de fles nog had gegeven toen ze baby waren en dat schept echt een band. Overigens vind ik het werk in de opvang ondergewaardeerd, het is heel hard werken en leidsters geven hun ziel en zaligheid aan de kinderen, hartverwarmend. De reden dat ik ben gestopt is dat ik de waarde, waarvoor ik ooit in de kinderopvang ging werken, niet meer terug vond. Er werd veel gevraagd van de leidsters en de kinderen, het intellect ging boven gevoelsleven en dat voelde voor mij niet meer passend.
Terug naar het thema van deze blog... risico spel. Op de BSO waar ik werkte hadden we een leuk team met hart voor de kinderen en een open blik. We hadden dezelfde visie, ruimte voor spel en aandacht voor emotionele veiligheid. Meestal komen deze twee aspecten samen en zijn ze in balans maar eigen normen en waarden spelen hierin ook een rol. Het fijne aan ons team was dat de helft van de collega's zelf kinderen had en de andere helft niet, dit hield de boel in balans waardoor we heel objectief konden handelen.
Op de BSO hadden we een boom, deze stond er al jaren maar nog nooit eerder werd er in geklommen, tot die keer. We speelden heerlijk buiten met de kinderen en een groepje jongens klommen in de boom. Een boom die vanaf de grond meerdere stammen had en ongeveer 3 meter hoog op het hoogste punt. De kinderen klommen tot 2 meter hoog en hadden enorm veel plezier. Er werd extra hout en dekens verzameld om een waardige boomhut te bouwen, overigens de naam van de BSO, de Boomhut;)
Genietend van het uitzicht van spelende kinderen, vroeg mijn collega aan mij wat ik van het boomklimmen vond. Ik vond het goed en vertrouwde op het inzicht van de kinderen. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen alleen dingen gaan doen waarvan ze zeker weten dat ze het kunnen, wat ze nog niet kunnen, zullen ze ook niet gaan doen. Mits wij ze hiermee niet helpen! En dat is heel belangrijk. Wij zijn geneigd om kinderen op speelhuisjes en levende dieren te zetten terwijl ze zelf nog niet hebben ontdekt of ze het kunnen. Vanaf jongs af aan heb ik mijn kinderen niet geholpen bij uitdagend spel, ook niet als ze mij vroegen of ik ze ergens op wou tillen. Hierbij benoemde ik altijd wat de reden was. Hierdoor leer je kinderen vertrouwen ontwikkelen op hun eigen kunnen. Mijn zoon was een enorme klimmer en klom steeds hoger in de bomen, als wij hem zochten, keken we eerst in de bomen;)
We besloten de kinderen te laten spelen, tot een bepaalde hoogte en spraken af dit tijdens een team vergadering te bespreken. Op dat moment gaat mijn telefoon en zie in het scherm ''BSO kinderen'' staan en weet meteen dat het mis is. Ik neem op en de leidster aan de andere kant van de lijn klinkt verontrustend...
''Idske, blijf rustig of ga even zitten... Djimmer-Jan (onze zoon) is uit de boom gevallen''. Even krijg ik geen adem, mijn hartslag schiet omhoog en mijn lijf verkrampt. Papa is al onderweg en gaat met hem bij de dokter langs. Ik vraag aan mijn collega of ik eerder naar huis kan om bij mijn zoon te kunnen zijn. We kijken elkaar aan en moeten er om lachen, dat breekt even de spanning.
Wil je graag verder sparren over dit onderwerp? Reageer op deze blog of stuur mij een berichtje, dan neem ik contact met je op.
Liefs Idske
Reactie plaatsen
Reacties